Εθνική άμυνα και «τουρκική απειλή»

Όπως θυμόμαστε όλοι μας, στις 22 Ιουνίου ένα τουρκικό φωτογραφικό αεροσκάφος τύπου Φάντομ (RF-4E), καταρρίφθηκε -με άγνωστο μέχρι σήμερα τρόπο- στα χωρικά ύδατα της Συρίας. Να σημειωθεί ότι το τουρκικό αεροσκάφος ήταν χωρίς όπλα και καταρρίφθηκε χωρίς καμία προειδοποίηση από τη συριακή αεράμυνα. Εντύπωση προκάλεσε σε όσους παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό αλλά και στον περίγυρο της Τουρκίας η απολύτως παθητική στάση που τήρησε μετά την κατάρριψη η τουρκική κυβέρνηση και οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ)
, αφού η Τουρκία, που επιδιώκει να επιβληθεί ως περιφερειακή δύναμη στην περιοχή, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ο «καρπαζοεισπράκτορας» της Μεσογείου. Και το λέμε αυτό γιατί η περίπτωση του καταρριφθέντος αεροσκάφους είναι η δεύτερη που αφήνει να περάσει έτσι, χωρίς αντίποινα η Τουρκία, μετά το Μαβί Μαρμαρά, όπου το Ισραήλ σκότωσε εννιά Τούρκους σε διεθνή ύδατα, χωρίς να στάξει η …ουρά του γαϊδάρου, που λέει ο πάνσοφος ελληνικός λαός.

Πάντως αυτόν που θα έπρεπε να απασχολήσει -και να απασχολεί στο διηνεκές- το ζήτημα της παθητικής στάσης της Τουρκίας στις δυο προαναφερθείσες περιπτώσεις, είναι η Ελλάδα, αφού πίσω από τις αιτίες της συγκεκριμένης στάσης κρύβεται η πραγματική δυναμικότητα των ΤΕΔ, οι οποίες και αποτελούν την προβολή της τουρκικής απειλής στη ζώνη Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη.

Με άλλα λόγια, εάν με αφορμή την παθητική στάση της Τουρκίας ανακαλύπταμε το πραγματικό πολεμικό δυναμικό και τον «αλγόριθμο» που καθορίζει την ουσιαστική πολεμική ισχύ της Τουρκίας, ίσως να μπορούσαμε να καθορίσουμε και το πραγματικό μέγεθος της τουρκικής απειλής, απογυμνωμένο από άλλους γεωπολιτικούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα η επί δεκαετίες σκανδαλώδης υποστήριξη των ΗΠΑ στις τουρκικές θέσεις, με εξαίρεση την περίπτωση της γεώτρησης στο Οικόπεδο 12.

Γιατί το λέμε αυτό;

Γιατί σε περίπτωση που η Ελλάδα κατορθώσει να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις στο τι ακριβώς συνίσταται η περίφημη «τουρκική απειλή», θα έχει αποκτήσει ένα ασύγκριτο πολιτικό πλεονέκτημα στη διαχείριση των Ε-Τ κρίσεων, όπου υπό το φόβο της τούρκικης απειλής, η Ελλάδα αναγκάζεται να υποχωρεί σε πολιτικό επίπεδο, με επώδυνες και στρατηγικού χαρακτήρα συνέπειες για την επιβίωση της χώρας και του έθνους.

Οι προδοσίες της μη επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., της Μαδρίτης, των Ιμίων και του Οτζαλάν, που και στις τέσσερις περιπτώσεις η Ελλάδα ταπεινώθηκε και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα εθνικά μας συμφέροντα, έγιναν υπό την απειλή χρήσης βίας, η οποία ίσως λειτούργησε και ως άλλοθι στους πολιτικούς μας ηγέτες για να υποχωρήσουν. Κατά την άποψή μας, δε, οι ως άνω επαίσχυντες πράξεις των Ελλήνων ηγετών είναι στην κυριολεξία η κορυφή του παγόβουνου στο τεράστιο αυτό ζήτημα, που καθόρισε τη φυσιογνωμία της Ελλάδος από το 1950 και εντεύθεν, αφού η «τουρκική απειλή» επηρέαζε και καθόριζε το πολιτικό σκηνικό, πέραν του ότι για την «αντιμετώπισή» της κατασπαταλήθηκε πάνω από μισό τρισεκατομμύριο δολάρια αυτά τα εξήντα χρόνια, και μάλιστα χωρίς η Ελλάδα να αποκτήσει αμυντική βιομηχανία, που θα την βοηθούσε να αντιμετωπίσει από θέσεως ισχύος την όποια απειλή.

Το ξαναλέμε, το θέμα είναι τεράστιο και δεν γνωρίζουμε πόσοι είναι σε θέση ή θέλουν να το ανιχνεύσουν και να το εντάξουν με εθνικούς όρους στον προβληματισμό και στον στρατηγικό σχεδιασμό της χώρας.

Εμείς, απλά για να βάλουμε ένα λιθαράκι στον προβληματισμό για το θέμα, θα παραθέσουμε σε μετάφραση κείμενο για τη στάση της Τουρκίας στο θέμα της κατάρριψης του RF-4E, το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ισβέστια, που είναι γνωστό ότι απηχεί τις θέσεις του ρωσικού κράτους:

«Μετά την κατάρριψη του RF-4E, μια μοίρα τουρκικών F-16 στο Ιντζιρλίκ έλαβε εντολή να είναι σε ετοιμότητα μέχρι τις 5 Ιουλίου να λάβει διαταγή “Αρχίσατε επιχείρηση στη Συρία”. Τα αεροσκάφη ήταν με τις μηχανές αναμένες. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι την εύρεση του κυρίου σώματος του καταρριφθέντος αεροσκάφους. Με βάση τις ληφθείσες πληροφορίες, η Άγκυρα ήταν αποφασισμένη να χτυπήσει τη Συρία. Ένα πράγμα εμπόδισε την Τουρκία να κάνει πράξη αυτήν την απόφαση. Το ότι το τουρκικό Γενικό Επιτελείο δεν είχε σαφείς πληροφορίες για τις θέσεις και τη δυναμικότητα των συστημάτων αεράμυνας της Συρίας. Τελικώς, ήταν πολύ σωστή η απόφαση της Τουρκίας να μην αρχίσει η επίθεση. Κι αυτό γιατί η Ρωσία προμήθευσε τη Συρία με πυροβολαρχίες τελευταίου τύπου βλημάτων εδάφους αέρος “Buk”. Τα συστήματα αυτά θα κατέρριπταν τα τουρκικά αεροσκάφη μόλις έμπαιναν στον εναέριο χώρο της Συρίας, όπως ρίχνουν τις πάπιες τα αεροβόλα που βρίσκονται στα λούνα παρκ. Έτσι η Τουρκία, ενώ θα επιχειρούσε να πάρει εκδίκηση για το αναγνωριστικό αεροσκάφος που κατερρίφθη, θα έχαναν μια μοίρα πολεμικών αεροσκαφών. Στη συνέχεια η Τουρκία θα παρασυρόταν σε ένα πόλεμο χωρίς γυρισμό με τη Συρία».

Νομίζουμε ότι το ως άνω κείμενο είναι αρκετό για να συμβάλλει στον προβληματισμό που λέγαμε, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Ελλάδα διαθέτει πολύ καλύτερα συστήματα αεροπορικής άμυνας, όπως οι S-300 και οι TOR-M1.

Αμφιβάλλει κανείς;
Σάββας Καλεντερίδης


Πηγή