Αυτό που γίνεται εμφανές είναι ότι οι πολιτικοί ήταν τα πιόνια και οι τραπεζίτες οι ηθικοί αυτουργοί και οι πραγματικοί αποφασιστικοί παράγοντες στην εξέλιξη.
Του Μενέλαου Τασιόπουλου
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης περιγράφει καλύτερα από τον καθένα το κλίμα στην Ουάσιγκτον , αλλά και στην Ευρώπη σε σχέση με το ελληνικό ζήτημα, το φθινόπωρο και τον χειμώνα του 2009 -2010. Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, ακόμη και για τον φίλο του τότε πρωθυπουργού και επικεφαλής του ΔΝΤ, Στρος Καν. Για να υπήρχε περίπτωση επιτυχίας σε πρόγραμμα εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, αντιμετώπισης του χρέους και των ελλειμμάτων , θα έπρεπε η όποια προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής , να άρχιζε από την αναδιάρθρωση. Τι θα σήμαινε αυτό; Haircut του χρέους. Άρα μια σειρά από τράπεζες στην Ευρώπη, κυρίαρχα γερμανικές και γαλλικές θα έχαναν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.
Αυτό που συνήθως δεν ομολογείται είναι ότι και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και οι κύριοι μέτοχοι του, που δεν είναι άλλοι από τους πλέον ισχυρούς επιχειρηματίες θα έχαναν επίσης σημαντικά κεφάλαια, που ήταν, υπό πίεση ή όχι, επενδεδυμένα σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου.
Οι πολιτικοί και όχι μόνον η κυβέρνηση Παπανδρέου, που φυσικά έχει την κύρια αλλά όχι την μοναδική ευθύνη για τα όσα συνέβησαν, θα έπρεπε στην τότε συγκυρία να επιλέξουν αν το επερχόμενο βάρος της δημοσιονομικής εξυγίανσης θα το επιφορτίζονταν οι πολίτες, ειδικά τα μεσαία εισοδήματα, όπως συνέβη, ή οι τράπεζες . Πλήρως εξαρτημένο, σχεδόν εκβιαζόμενο, το πολιτικό σύστημα της χώρας , από τους ισχυρούς του χρήματος και το ηγεμονικό στην ευρωζώνη τραπεζικό καρτέλ, αποφάσισαν όλο το βάρος να μετακινηθεί στους πολίτες.
Με τον πλέον επαίσχυντο μάλιστα τρόπο και αυτό αποτελεί αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Παπανδρέου- Παπακωσταντίνου. Μέσω της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας στον διεθνή έλεγχο, λέγε με τρόικα, και την εκπόνηση ενός απαγορευτικού προγράμματος Μνημονίων, από πλευράς δεσμεύσεων, στόχων και χρονικών περιθωρίων. Φθάνουμε στο σήμερα, που οι τράπεζες έχουν κερδίσει τον χρόνο που χρειάζονταν για να μην έχουν υπαρξιακά προβλήματα οι διοικήσεις τους, η ανακεφαλαιοποίηση τους , στο βαθμό που έχει επιτευχθεί, έχει «χρεωθεί» στους φορολογούμενους, την ίδια στιγμή που τα κεφάλαια της Κλεπτοκρατίας και των ισχυρών της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής, έχουν διασφαλισθεί αφορολόγητα,στο μεγαλύτερο μέρος τους, σε φορολογικούς παραδείσους και ελβετικές ή συναφείς, της Σιγκαπούρης, τράπεζες και funds στο εξωτερικό. Η Ελλάδα, από την άλλη, παραμένει σε αδιέξοδο, που θα λυθεί με ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και λεηλασία της δημόσιας και των ιδιωτικών περιουσιών.
Ουσιαστικά δηλαδή τα Μνημόνια και τα όσα συμβαίνουν την τελευταία τριετία , έρχονται να συμπληρώσουν μια περίοδο που αρχίζει από το 1996-1997 με την διακυβέρνηση Σημίτη, που σχετίζεται με τον απόλυτο έλεγχο των εξελίξεων και των αποφάσεων στη χώρα, από τα συμφέροντα, τις στρατηγικές και τις προτεραιότητες των τραπεζιτών. Αυτό συνέβη την περίοδο της χρηματιστηριακής «φούσκας», αυτό συνεχίσθηκε την περίοδο της «ευημερίας» με τα πολλά , εύκολα δάνεια προς επιχειρήσεις και νοικοκυριά, με τα τοκογλυφικά επιτόκια, αυτό συνέβη και μετά το 2008 όταν άρχισε η παγκόσμια κρίση, αυτό συμβαίνει και σήμερα που τα Μνημόνια εξελίσσονται.
Βεβαίως στην παρούσα πλέον φάση το πολιτικό και οικονομικό σύστημα της Μεταπολίτευσης , έχει αποσαρθρωθεί. Ακόμη και η Μιντιοκρατία της Διαπλοκής έχει χάσει τη δυναμική της. Τοελληνικό τραπεζικό σύστημα συγχωνεύεται και μέχρι κάποιου βαθμού διεθνοποιείται. Οι τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο, πάντα μεταπρατικό στην Ελλάδα και ελάχιστα παραγωγικό, πήρε τον χρόνο του και μείωσε τις επιπτώσεις της αρνητικής συγκυρίας , «χειραγωγώντας» ακόμη και τα πορίσματα της BlackRock, περνώντας το κόστος της ύφεσης- της «διόρθωσης»- στους πολίτες. Στο Έθνος και τον Λαό.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα που προέκυψε. Στη διαδρομή αυτή χάσαμε την Ελλάδα. Κάποιοι από τους ισχυρούς όχι μόνον του χρήματος ή των Μίντια , αλλά κυρίαρχα της Πολιτικής το έχουν αποφασίσει και επιλέξει από χρόνια. Όμως οι υπόλοιποι ήταν ανυποψίαστοι. Και οι υπόλοιποι είναι πολλοί και «πτωχοποιημένοι» πλέον. Ζητούν διέξοδο από την απόγνωση. Οι πολιτικοί, με την έννοια του κατεστημένου, συνεχίζουν να μην έχουν λύση και στρατηγική να προτείνουν. Ακολουθούν την στρατηγική του Βερολίνου, των τραπεζών και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, πιστεύοντας ότι κάπου, κάποτε θα φθάσουμε.
Μόνον που ο δρόμος είναι «ναρκοθετημένος» . Και εκεί είναι το ζήτημα. Δεν φθάνει να αλλάξουν οι τραπεζίτες για να μπούμε σε νέα πορεία. Θα πρέπει να ανατραπεί και το σύστημα της πολιτικής Διοίκησης, ο προσανατολισμός της χώρας, το όραμα για την ανάπτυξη, ο βασικός πυρήνας της συγκρότησης του κράτους.
Τα μνημόνια, είναι απλό, θα οδηγήσουν σε σοκ και αυτούς που τα επέτρεψαν, όχι μόνον αυτούς που τα έφτιαξαν και είναι ήδη στην απομαχία και την απαξία, λέγε μεΠαπακωσταντίνου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου