Και να που πρόσφατα παρατήρησαν ορισμένοι, ότι κάποιοι άνθρωποι – μόλις λίγα χρόνια πριν – είχαν προειδοποιήσει για τα όσα μας περιμένουν, για τα όσα έρχονται. Όπως πάντοτε γίνεται στις κρίσιμες στιγμές της ανθρωπότητας.
Ένας απ’ αυτούς ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο οποίος είχε «προφητεύσει» κάποια στιγμή, πως θα φτάσουμε στο σημείο τις ζωές μας να τις κατευθύνουν εμφανώς τα κέντρα εξουσίας και τα παρακλάδια τους, δηλαδή οι τράπεζες. Και πόσα ακόμα...
Πιθανώς, εάν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ζούσε σήμερα ν’ αποτελούσε εμπόδιο με τα λόγια και τις πράξεις του σε όσους επιθυμούν διακαώς να οδηγήσουν τα πράγματα εκεί που δεν υπάρχει επιστροφή. Πιθανώς, γι’ αυτό πολεμήθηκε κάποιο διάστημα τόσο πολύ από τα διάφορα Μ.Μ.Ε. Πιθανώς, γι’ αυτό και στεναχωριόταν και γι’ αυτό και η τόσο ξαφνική αρρώστια του, αλλά και το τόσο επώδυνο τέλος του. Εξάλλου, δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος Πατριώτης αρρώστησε έτσι ξαφνικά, αλλά και ούτε η τελευταία…
Πάντως, τα όσα πρόλαβε και είπε τα χρόνια που ήταν κοντά μας ήταν αρκετά για να μας κάνουν – έστω και τώρα – να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν «λαβύρινθο» στον οποίο τεχνηέντως μας οδήγησαν. Και τα οποία είναι τα εξής:
«Ποιος, αλήθεια, από εμάς εδώ αδυνατεί να κατανοήσει στα χέρια τίνων θα περάσει ο απόλυτος έλεγχος των media;
Μήπως στα χέρια δύο-τριών Αμερικανών επιχειρηματιών; Θα ήταν απίστευτα ρομαντική μια τέτοια υπόθεση. Σε ποιον θα περάσει ο έλεγχος της πολιτικής ζωής; Στα χέρια πέντε-δέκα χορηγών των κομμάτων; Αγγίζει τα όρια του γελοίου η ερώτηση. Ποιοι λοιπόν θα είναι αυτοί που θα ελέγχουν τη ζωή; Κάποιοι πλούσιοι τραπεζίτες μήπως; Ας μην τολμήσουμε ν’ απαντήσουμε.
Αλλά ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι προϊόν μιας παράλληλης δράσης δύο στοιχείων: της ελεύθερης οικονομίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά όλοι οι Ευρωπαίοι κάθε προσπάθεια κατάργησης αυτής της παραλληλίας. Επιπλέον, πρέπει και πάλι να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος: Η παγκοσμιοποίηση θ’ ανεβάσει στο επίπεδο του Ευρωπαίου τον δυστυχή Ταϊλανδό εργάτη, που τώρα δουλεύει για ένα μικρό κομμάτι ξερό ψωμί, ή, μήπως, θα είναι αποτελεσματικότερη αν κατεβάσει τον Ευρωπαίο σε επίπεδο παρόμοιο με του Ταϊλανδού; Ελπίζω, ότι όλοι θα έχουμε σε κάποιες ώρες μας αναρωτηθεί πού πηγαίνει ένας πολιτισμός όταν αναγορεύει την οικονομική ανάπτυξη σε αυτοσκοπό, δίνοντάς της το δικαίωμα να γίνεται βωμός του Μολώχ.
Όλοι θα έχουμε αναρωτηθεί πώς μπορεί να ονομάζεται αναπτυξιακή μια οικονομία, που δεν υπολογίζει στο κόστος της την καταστροφή του πλανήτη και του ανθρώπου, δηλαδή του περιβάλλοντος και του πολιτισμού…
Μόνο εδώ, στη πατρίδα μας, η μέριμνα για τη σωτηρία της ιδιοπροσωπίας μας, θεωρείται ως αντιευρωπαϊσμός, εθνοκεντρισμός, σκοταδισμός, συντηρητισμός, που καταγγέλλεται και ως οπισθοδρόμηση ή και φασιστική επιβουλή…
Το έθνος μας όμως προτίμησε να στερηθεί, να πεινάσει, να γυμνωθεί και από περιουσίες και από ιδέες, αρκεί να μπορέσει να κρατήσει την πίστη του, ζωντανή τη γλώσσα του, παρούσα την ιστορική του μνήμη…
Πλανάται πλάνην οικτράν αυτός που θεωρεί οπισθοδρόμηση την απόφαση ενός έθνους να κρατηθεί ζωντανό και να μην αφήσει να το σαρώσει το ρεύμα της Ιστορίας και της Παγκοσμιοποίησης. Αυτός που εκλαμβάνει την σωτήρια και μέριμνα για αυτοσυντήρηση και θωράκιση της ιδιοπροσωπίας του έθνους, ως στείρα και άγονη πολιτική…»
Μάλιστα, για τα όσα είχε πει ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ριζούλης εξέδωσε και βιβλίο με τον τίτλο «Η Δικαίωση». Σας παραθέτω ένα απόσπασμα των λόγων του:
Κίνδυνος να υποστούμε νέα άλωση
«Οι Ευρωπαίοι έδειξαν πως δεν θέλουν το καλό μας και έγιναν αίτιοι εθνικών συμφορών. Τώρα είμαστε αδελφοί με τους Ευρωπαίους. Και καλά κάναμε. Να τα ξεχάσουμε όλα; Να τα συγχωρήσουμε ναι, να τα ξεχάσουμε όχι. Πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί. Τώρα ο κίνδυνος είναι να υποστούμε μια νέα Άλωση»,έλεγε λίγο μετά την ενθρόνισή του, 11 χρόνια πριν, και είχε τόσο δίκιο.
Οι ταυτότητες είναι μόνο η αρχή (11/10/2000)
«Αυτή την ώρα έχουμε την αίσθηση ότι κρίνεται η θέση της ορθοδόξου Εκκλησίας μέσα στο κράτος των Ελλήνων, ενώ δεν αποκρύπτεται η προσπάθεια κάποιων κυβερνητικών κύκλων να διαχωρίσουν το κράτος από τη θρησκεία και, τελικά, να αποθρησκειοποιήσουν όχι μόνο τη δημόσια αλλά και την εθνική και την κοινωνική ελληνική ζωή. Μέχρι τώρα λέγονταν και γράφονταν μερικά πράγματα προς την κατεύθυνση αυτή από μοναχικούς, συνήθως στρατευμένους, επιστήμονες ή δημοσιογράφους, που έτρεφαν με τα κείμενά τους την ψευδαίσθηση ότι τάχα υπάρχει υστέρηση δημοκρατίας στην Ελλάδα, επειδή αυτή για τους γνωστούς ιστορικούς και παραδοσιακούς λόγους έχει τη στενή σχέση με την ορθοδοξία. Τώρα όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Οι κύκλοι της άθεης ιντελιγκέντσιας —και όχι μόνον αυτοί— απέκτησαν τώρα κυβερνητική φωνή και δύναμη και παρέσυραν τον πρωθυπουργό.
Επιδιώκεται εντός και εκτός Ελλάδος η άμεση αποδυνάμωση όλων των ηθικών δυνάμεων που αντιστρατεύονται τη νέα τάξη πραγμάτων του παγκοσμιοποιητικού χυλού, καθώς και η διαμόρφωση ενός εφιαλτικού μέλλοντος του ατομοκεντρικού μετανθρώπου, στον βαθμό που θα επεκτείνονται οι γενετικές μεταλλάξεις και η κατασκευή μηχανισμών «συνεπαφής» ζωντανών ιστών και μηχανικών κατασκευών. Με άλλα λόγια, επιχειρείται σήμερα στη χώρα μας μια απόρριψη του ελληνισμού των τριών μεγάλων περιόδων. Αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο, Νέος Ελληνισμός, και περιορισμός του ελληνικού έθνους σε μιαν άχρωμη «πολυ-πολιτισμική κοινωνία…»
Ετοιμάζουν έφοδο κατά της χώρας (18/2/2005)
«Τα αίτια της πρωτοφανούς εκστρατείας εναντίον της Εκκλησίας δεν είναι μόνον τα ανομήματά μας, υπαρκτά ή μη, είναι και άλλα πολλά. Όλα δείχνουν, και πολλοί πλέον το αποδέχονται, ότι οι επιθέσεις είναι συντονισμένες και μεθοδευμένες. Τα σκάνδαλα είναι, κατά βάσιν, το ισχυρό επικάλυμμα που απευθύνεται στον λαό για να τον διαθέσει δυσμενώς εναντίον μας και να προετοιμάσει τα πνεύματα για τη γενική έφοδο που, όπως φαίνεται, επακολουθεί.
Μία από τις έντεχνες μεθοδεύσεις επηρεασμού —ιδίως της νεολαίας— είναι η πρόσκληση για συμμετοχή νέων ανθρώπων, και ειδικώς σπουδαστών, σε εκπομπές διασυρμού της Εκκλησίας. «Πόνεσε» και «πονάει» τις αντιεκκλησιαστικές δυνάμεις η αυξανόμενη εμπιστοσύνη της ελληνικής νεολαίας προς την Εκκλησία και αυτό θέλουν να το ανακόψουν με κάθε τρόπο, ακόμη και καταστρέφοντας την εικόνα της Εκκλησίας μέσα στην ψυχή τους. Αλλά η νεολαία μας, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, έχει και κρίση και πίστη.Πράγματι, η «φωνή» του Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου ήταν πολύ δυνατή για ορισμένους και πολύ ακριβής ως προς τα μελλούμενα. Όμως, παρόλο που σίγησε, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλες αξιόλογες φωνές, τόσο στον χώρο της Εκκλησίας, όσο και αλλού. Μακάρι μάλιστα όλες αυτές οι φωνές να καταφέρουν κάποια στιγμή να μιλήσουν ή να φωνάξουν μαζί. Τότε, δεν θα μπορεί κανείς να τις σταματήσει.
Τούτη την ώρα των σαρωτικών μεταλλαγών που η παγκοσμιοποίηση επιφέρει στους λαούς, ο ελληνορθόδοξος χαρακτήρας μας είναι απαραίτητος στην κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα και παράδοση έχει άμεση αναφορά στην ελληνορθόδοξη ιδιαιτερότητά μας. Αυτά τα δύο οφείλουμε να τα καλλιεργήσουμε αναπόσπαστα• δηλαδή, να μην επιτρέψουμε να γίνουμε πολτός μέσα στην Ευρώπη, χωρίς συνείδηση πολιτισμού, αλλά ασφαλώς ούτε και εθνοσοβινιστές.
Τώρα είναι η ώρα για τη μεγάλη έξοδο της Εκκλησίας μας προς την Ευρώπη, με κοινό παρονομαστή τον χριστιανισμό απέναντι στους κινδύνους του τεχνοκρατισμού, των απρόσωπων δομών, του έντεχνου περιορισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πνευματικής φτώχειας. Αυτό το εξάμβλωμα θέλουν να επιβάλουν στον τόπο μας όσοι μάχονται την Εκκλησία ή θέλουν να της αφαιρέσουν —ή, έστω, να της περιορίσουν— τη δυνατότητα αξιόπιστου λόγου. Όσο ο παπάς της Εκκλησίας μας θα συνεχίσει το λαμπρό έργο του, όσο ο λαός θα μας εμπιστεύεται, κανείς δεν θα τολμά να μας επιτεθεί. Όταν όμως θα είμαστε ηθικά ανίσχυροι, τότε θα δεχτούμε έφοδο επιθέσεων και αυτή την πραγματικότητα βιώνουμε αυτόν τον καιρό. Δεν επιθυμώ να επεκταθώ περισσότερο στο σημείο αυτό, διότι γνωρίζω ότι όχι μόνο εμείς αλλά και ο λαός έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα βαθύτερα αίτια της οργανωμένης αυτής πολεμικής του γενικευμένου δημόσιου διασυρμού, για την οποία όμως το έναυσμα το δώσαμε εμείς».
Μύριαμ Νικολαΐδου-Ντενίση
Δημοσιογράφος-Επικοινωνιολόγος
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου