«...Και η ψυχή κατά τον θάνατο αν φεύγει καθαρή, χωρίς να σέρνει μαζί της το παραμικρό από το σώμα, επειδή δεν διατηρούσε με την θέληση της καθόλου σχέσεις με αυτό καθ' όλη την διάρκεια της ζωής, αλλά αντίθετα το απέφευγε και ήταν συγκεντρωμένη στον εαυτό της, επειδή αυτό μελετούσε και σε αυτό ασκούνταν πάντα, που σημαίνει ότι πάντα φιλοσοφούσε με τον σωστό τρόπο και ότι ασκούνταν για να πεθάνει αδιαμαρτύρητα τότε κάνοντας αυτή την μελέτη και άσκηση θανάτου φεύγει αμιγής και καθεαυτή πηγαίνοντας στο κόσμο των θεών».
Σωκράτης
Οι ψευτο-δημιουργοί που εξουσιάζουν τον υλικό κόσμο έχουν ανάγκη την ενέργεια της ψυχής, ξέρουν ότι δεν μπορούν να καταστρέψουν μια ψυχή, ούτε να την αλλοιώσουν, μπορούν όμως να την φυλακίσουν και να τρέφονται ενεργειακά από αυτήν καθώς και να τροφοδοτούν το εικονικό αργο-δονούμενο κατασκεύασμα τους. Οι ψευτο–άρχοντες της ύλης δεν μπορούν να δημιουργήσουν ¨τεχνίτες ψυχές¨ που να παράγουν την ΥΨΗΛΟΔΟΝΟΥΜΕΝΗ «ψυχο-κρυσταλλική ενέργεια» που παράγει μια αληθινή ψυχή που είναι ποιημένη από το «πρωταρχικό πυρ», γιαυτό αρκούνται με το να πλανεύουν τις ψυχές με επαναλαμβανόμενες ενσαρκώσεις, παρά την θέληση των ψυχών. (γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις που ηθελημένα ενσαρκώνεται μια ψυχή εκπληρώνοντας μια συγκεκριμένη Αποστόλη).
«...αν ασκείσαι στο να ξαναμπείς στον εαυτό σου, μαζεύοντας μακριά από το σώμα σου όλα τα σκορπισμένα πνευματικά σου μέλη, τα κατακερματισμένα σε πλήθος κομμάτια, ξεκομμένα από την ενότητα που ίσαμε τότε χαιρόταν όλο το μέγεθος της δύναμής της....».
Πορφύριος
Ο Πλάτωνας τεκμηριώνει αυτό με το παράδειγμα της γραφής η οποία αντικαθιστώντας την προσπάθεια ανάμνησης με σημάδια, θα επιτρέψει στην λήθη να μπει μέσα στην ψυχή από έλλειψη άσκησης της μνήμης. Ο Σωκράτης στον Φαίδωνα λεει ότι η μάθηση είναι παρά μια ανάμνηση, που επαναφέρουμε στην μνήμη μας, αφού νικήσουμε την λήθη την γνώση ξανά. Μια ανάμνηση ενός κόσμου, του κόσμου των Ιδεών που κάποτε είδε η ψυχή και τώρα πρέπει να ξαναθυμηθεί.
«...ότι έχουμε ανάγκη από μία άσκηση που να μας ανανεώνει συνεχώς την μνήμη όσων έχουμε γνωρίσει "δει γαρ της μελέτης ανανεούσης ημίν αεί την μνήμην ων έγνωμεν". "Είναι φανερό πως η πεδιάδα της Λήθης σημαίνει την γέννησιν, και ο ποταμός της Λήθης όλη την ροή των υλικών και το γεμάτο ρόχθο σώμα μας, που κάνουν ασταμάτητα τις ψυχές μας να ξεχειλίζουν από λήθη, σ' ότι αφορά τις πάντοτε αμετάβλητες πραγματικότητες...»
Πρόκλος, Εις Πλάτωνα Πολιτεία.
Έτσι Κάθαρση είναι αυτό που λεει η αρχαία παράδοση , το να αποχωρίζει κανείς την ψυχή όσο γίνεται από το σώμα και να την συνηθίζει στο να ξεσηκώνεται από όλα τα μέρη του σώματος, να συγκεντρώνεται και να ζει όσο μπορεί, και στις παρούσες συνθήκες και στις μέλλουσες, μόνη με τον εαυτό της, αφού λυθεί από τα δεσμά του σώματος. Αυτό ονομάζεται κυρίως θάνατος, το λύσιμο ή ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα.
Για τον Πλάτωνα όλοι αυτοί οι όροι : κάθαρση συγκέντρωση, χωρισμός της ψυχής σημαίνουν ανάμνηση. Η Μελέτη θανάτου είναι μια μελέτη μνήμης. Ο Πλάτωνας τεκμηριώνει αυτό με το παράδειγμα της γραφής η οποία αντικαθιστώντας την προσπάθεια ανάμνησης με σημάδια, θα επιτρέψει στην λήθη να μπει μέσα στην ψυχή από έλλειψη άσκησης της μνήμης. Ο Σωκράτης στον Φαίδωνα λέει ότι η μάθηση είναι παρά μια ανάμνηση, που επαναφέρουμε στην μνήμη μας, αφού νικήσουμε την λήθη την γνώση ξανά. Μια ανάμνηση ενός κόσμου, του κόσμου των Ιδεών που κάποτε είδε η ψυχή και τώρα πρέπει να ξαναθυμηθεί.
Η ψυχή μπορεί να έχει αφήσει «ημιτελείς» κάποιες υποχρεώσεις κατά το πέρασμα της από την ύλη (παλαιότερες ενσαρκώσεις) και γιαυτο πρέπει να επιστρέψει ώστε να ολοκληρώσει την δύσκολη αποστολή της, διότι μην ξεχνάμε ότι η ύλη είναι ένα σχολείο που πρέπει η ψυχή να το περάσει με επιτυχία, όσο η ψυχή μένει στάσιμη στην ίδια τάξη τόσο θα χρονοτριβήσει την παρουσία της εντός της ύλης. Από την άλλη πλευρά, κάποιες «σκοτεινές δυνάμεις» που εξουσιάζουν την ύλη, εκμεταλλεύονται την φυσιολογική ροή των ενσαρκώσεων, επεμβαίνοντας με διάφορα εμπόδια – προκλήσεις, αφήνοντας «μετεξεταστέες» πολλές ψυχές και κάνοντας τες να επαναλαμβάνουν άδικες ενσαρκώσεις σε έναν κλειστό κύκλο ενεργειακού εγκλωβισμού. Η αλήθεια για την ψυχή βρίσκεται κάπου στην μέση, να μεν θα περάσει κάποιες ενσαρκώσεις εκπληρώνοντας την Αποστόλη της, αλλά την άλλη θα πρέπει να μην πέσει στην παγίδα των τύψεων και της αυτο-ενοχοποίησης επειδή μπορεί να υπέπεσε σε κάποια λάθη, αφήνοντας ανοιχτές εκκρεμότητες με την ύλη. Τα λάθη διορθώνονται με πράξεις και όχι με μοιρολατρία, ούτε με συνεχείς άσκοπες ενσαρκώσεις. Όσα λάθη να έχει κάνει μια ψυχή, όσο και πίσω στο παρελθόν αν έχουν συμβεί, μπορεί να τα διορθώσει μέσα σε μια στιγμή στο παρόν - στο τώρα! Ξεκινώντας με καρδιακή συγχώρεση της ίδιας της ύπαρξης της. Η ψυχή πρέπει να φεύγει απελευθερωμένη από τα πάθη της και από τις υλικές προσκολλήσεις, δίχως αμφιβολίες για την θεϊκή καταγωγή της και πάνω από όλα να μην εστιάζει μόνιμα στο παρελθόν και στα (τοιχόν) λάθη της, αλλά στο μέλλον και στην διορθώση τους. Έτσι ξεριζώνεται οριστικά η ψυχή από την συχνότητα της ύλης και περνά με επιτυχία την πύλη της μνημοσύνης για τα νησιά των μακάρων παρέα με «θεούς και ήρωες».
Υ.Γ.: ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΣ «ΚΑΡΜΑ» ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΧΡΩΣΤΑΣ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ. ΕΙΤΕ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΟΥ, ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙΣ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΣΟΥ, ΚΑΝΤΟ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΕΤΑ ΜΑΚΡΙΑ ΣΑΝ ΕΡΘΕΙ ΕΚΕΙΝΗ Η ΩΡΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου