Δεν ξερω λοιπον τι να υποθεσω γι " αυτη την αντιφαση. (αναφέρεται στη φιλοσοφία ως φάρμακο για την ψυχή - σημ.τοξότισσας) Μηπως οφειλεται στο γεγονος οτι η ψυχη μπορει να νιωσει την α δ ια θ εσία και τους πόνους του σώματος , ενώ το σώμα αδuνατεί να αντιληφθεί την ασθένεια της Ψuχης; Εν τοιαuτη περιπτωσει, η Ψυχή καλειται να ανααγνωρίσει την ασθενεια της οταν το ίδιο το οργανο της διάγνωσης νοσει.Βεβαίως, εαν η φuση μας ειχε προικισει εκ γενετης με την ικανοτητα να διαισθανόμαστε και να κατανοοόμε τη βαθότερη οuσία της, και να ζούμε όλη μας τη ζωή uπό την άριστη καθoδήγηση της, δεν θα είχαμε κανέναν απολότως λόγο να καταφεuγοuμε στις θεωρίες και τα διδάγματα των σοφών.Τωρα ομως η διαίσθηση μας περιοριζεται σε καποιες ελαχιστες αναλαμπες, ποu κι αuτες, uπο την καταστροφικη επηρεια των κακων έξεων και των εσφαλμένων αντιλήψεων, πολύ σuντομα σβήνουν με αποτελεσμα να χανεται ολοτελα το φως της φuσης απο τα ματια μας.Τα σπέρματα της αρετής uπάρχοuν μέσα μας και, αν τα αφήναμε να βλαστήσοuν, η ίδια η φύση θα μας έδειχνε τον δρόμο προς την εuτuχία· όμως εμείς, αμέσως μόλις έρθοuμε στον κοσμο και μας αναγνωρισει ο πατερας μας , πεφτοuμε κατεuθειαν στα διχτuα της κακίας και της διεστραμμένης σκέψης, θαρρείς και ροuφάμε το δηλητήριo της πλάνης μαζί με το γάλα της παραμάνας μας .Κι όταν εκείνη μας παραδώσει στους γονείς μας και στη συνέχεια μας αναλάβουν οιδάσκαλοι, ειναι τόσες οι πλάνες που μας μολυνουν , ώστε η αλήθεια δίνει τη θέση της στο ψεύδος, και η σοφία της φύσης υποχωρεί μπροστά στη δύναμη της προκατάληψης.Ύστερα ερχονται οι ποιητές, οι ΟΠΟΙΟΙ επαγγέλλονται ότι με τηδιδασκαλία τους θαμας χαρίσουν ανυπέρβλητη μόρφωση και σοφία. Τους ακούμε λοιπόν, τους διαβάζουμε, τους αποστηθήζουμε, τους επιτρέπουμε να εντυπωθούν βαθιά στις σκέψεις μας αλλά, οταν φτασει η ωρα για την κοινή γνώμη να παίξει τον ρόλο του μεγάλου δασκάλου και ο όχλος να δωσει το τελειωτικο του χτύπημα -ο οποιος, συσσωμος, ρεπει προς το κακο-, τοτε είναι ολοφάνερο πως η μόλυνση προχωρεί σε βάθος και οι σφαλερές αντιλήψεις μάς αποξενωνουν τοσο πολυ απο τη φύση, που φτανουμε στο σημείο να νομίζουμε πως την τελευταία την καταλαβαίνουν καλύτερα όσοι έχουν πιστέψει ότι δεν υπάρχει υψηλότερη φιλοδοξία για τον άνθρωπο, ούτε ευγενέστερη επιδίωξη, ούτε μεγαλύτεη τιμή, από τα δημόσια αξιώματα, την αρχηγία του στρατού και τη λαίκή απoδoχή. Από αυτά γοητεύονται οι πιο αξιόλογοι ανθρωποι και, ενω αναζητούν την αληθινή δόξα -που αυτή και μόνο ψάχνει με όλες της τις δυνάμεις η φύση μας-, ξαφνικα ανακαλύπτουν οτι βρίσκονται αντιμετωποι με το ακρον αωτον της ματαιότητας, και οτι δεν αγωνίζονται για την υπέροχη εικόνα της αρετής αλλά για ένα χλομό φάντασμα της δόξας. Όμως, η αληθινή δόξα δεν ειναι οπτασια αλλά κατι το απτο, που αφήνει το αποτυπωμα του: ειναι η ομόφωνη αποδοχή των εναρετων ανθρωπων , η αδέκαστη ετυμυγορία εκείνων που μετρούν με δίκαια κριτήρια το υψος της αρετής, η ηχω που μας μεταφερει τη φωνή της αρετής·Aυτή τη δόξα δεν την αρνούνται οι ενάρετοι, διότι τις περισσότερες φορές συνοδεύει τις δίκαιες πράξεις.
4 Ωστόσο, εκείνη η άλλη δόξα, που προσπαθεί να μιμήθεί την αληθινή, είναι προπετής και ασυλλόγιστη, και τις περισσοτερες φορες γινεται συμβουλος εσφαλμενων επιλογων και κακων πράξεων: αναφέρομαι στη λαίκή φήμη, η οποία προσπαθεί να παραχαράξει την αληθινή δόξα και να σπιλώσει το κάλλος του προσώπου της με τη δική της ασχήμια. Από αυτή τυφλώνονται οι άνθρωποι, παρα τις οποιες ευγενεις φιλoδoξίες τους, και, επειδή δεν ξέρουν ούτε τι ψάχνουν να βρουν ούτε που θα το βρουν, άλλοι οδηγούν την πατρίδα τους στο χείλος του γκρεμού κι άλλοι σκάβουν τον λάκκο τους με τα ιδια τους τα χερια. Τουλαχιστον , οσοι αναζητούν το καλό δεν χάνουν τον δρόμο τους επειδή το θέλησαν, αλλά επειδή ακολούθησαν λανθασμένες κατευθύνσεις Τι γίνεται ομως με τους υπολοιπους;Γ'ι αυτούς που παρασύρονται από τη δίψα τους για το κέρδος και από τη φιληδονία τους, και οι ψυχές τους ταράζονται σε τετοιο βαθμό, ωστε να απεχουν ελάχιστα από την τρέλα -άλλωστε, αυτή είναι η μοιρα των ανθρωπων που δεν διαθέτουν σοφια- , δεν υπαρχει καμια θεραπεια;"
Απόσπασμα από το βιβλίοΚΙΚΕΡΩΝ- Το φάρμακο της λύπης -ΩΚΕΑΝΙΔΑ, Αθήνα 2003
Διαβάζοντας τα λόγια του Κικέρωνα, μπορεί κανείς να μη διαπιστώσει τη διαχρονικότητα των λόγων του; Να μη στοχαστεί επί της σημερινής πραγματικότητας που κυριαρχεί είτε στην ατομική, είτε στη συλλογική μας πορεία;
Μήπως δεν είναι αλήθεια πως από μικρά παιδιά γαλουχούμαστε με αντιλήψεις που μας αποξενώνουν από τη φύση μας;
Μήπως η κυριαρχούσα κοινωνική δομή δεν πασχίζει να καλουπώσει όλα τα παιδιά σε ένα καλούπι που θα παράγει χρήσιμα γρανάζια εντός ενός συστήματος που διαιωνίζει την αφροσύνη;
Μήπως δεν επιβραβεύονται ποικιλοτρόπως οι άφρονες και παράφρονες, -και εν πάσει περιπτώσει μή σώφρονες- απλά και μόνον επειδή δέχονται για το προσωπικό τους κέρδος ή τη ματαιοδοξία τους να ενεργήσουν εις βάρος του συνόλου;
Μήπως είναι ψέματα πως οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- νοσούμε ψυχικά (και μόνον το άγχος αρκεί...) και αναζητώντας τη φυσική μας, υγιή κατάσταση, βρισκόμαστε -όχι λίγοι δυστυχώς- να ασπαζόμαστε άκριτα δρόμους και μοντέλα σκέψης που μας σπρώχνουν ακόμη πιο μακριά από την αρετή και τη σωφροσύνη;
Κρίμα πραγματικά... κρίμα που η ανθρωπότητα συνεχίζει να οπισθοδρομεί και να απομακρύνεται από τη σοφία των προγόνων... και πάραυτα να θεωρούμε τους εαυτούς μας "εξελιγμένους" επειδή βάλαμε στη ζωή μας τόνους τεχνολογίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου