ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΙ: ΩΦΕΛΟΥΝ Η ΒΛΑΠΤΟΥΝ;

Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κάποιος με συντομία σχετικά με το αν οι εμβολιασμοί ωφελούν ή βλάπτουν. Και τούτο επειδή, πολλά χρόνια τώρα, η διαφήμισή τους, αλλά και η ασφυκτική πίεση που ασκείται από την συντριπτική πλειοψηφία των γιατρών υπέρ τους, μας ωθούν στο να αποδεχόμαστε a priori την ορθότητά τους. Όμως, οι φωνές κατά των εμβολιασμών ακούγονται όλο και περισσότερο και μας προειδοποιούν, ότι οι εμβολιασμοί όχι μόνο δεν ωφελούν, δηλαδή δεν μας προστατεύουν από τις ασθένειες κατά των οποίων υποτίθεται πως έχουν γίνει, αλλά ότι μπορούν να προκαλέσουν διάφορες σοβαρές διαταραχές, ακόμα και τον θάνατο στους εμβολιαζόμενους...Έτσι πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα οι νέοι γονείς, προβληματίζονται για το αν πρέπει ή όχι να εμβολιάσουν τα παιδιά τους. Σ' αυτόν τον προβληματισμό επιθυμεί να βοηθήσει το άρθρο αυτό, όχι αναλύοντας πλήρως το θέμα των εμβολιασμών, αφού αυτό δεν είναι εφικτό στον κατ' ανάγκη περιορισμένο χώρο ενός άρθρου, δίδοντας, ωστόσο, κάποια στοιχεία, που μπορούν να ωθήσουν κάθε ενδιαφερόμενο σε περαιτέρω έρευνα. Άλλωστε για τα παιδιά μας πρόκειται!

Στο τέλος του 18ου αιώνα, ο Άγγλος γιατρός Έντουαρντ Τζέννερ (Edward Jenner) εφηύρε μια μέθοδο εμβολιασμού που, όπως διατεινόταν, πρόσφερε προστασία από την ευλογιά. Εμβολίασε τον γιο του, που τότε ήταν 10 μηνών, ένα άλλο αγοράκι ηλικίας 5 ετών και μια γυναίκα που ήταν 8 μηνών έγκυος. Αποτέλεσμα των εμβολιασμών: Η πνευματική ανάπτυξη του γιου του αναχαιτίσθηκε μετά τον εμβολιασμό και πέθανε με άνοια στα 21 του χρόνια. Το πεντάχρονο αγοράκι πέθανε λίγο μετά τον εμβολιασμό. Η εγκυμονούσα γυναίκα, την 23η ημέρα μετά τον εμβολιασμό, δεν αισθανόταν πια το μωρό της να κινείται και μετά από 12 ημέρες της έβγαλαν ένα νεκρό μωρό, του οποίου το δέρμα ήταν σκεπασμένο με φλύκταινες ευλογιάς. Προς το τέλος της ζωής του ο Τζέννερ έγινε μάρτυρας μεγάλων επιδημιών ευλογιάς στην Αγγλία. Έγινε φανερό ότι ακόμα και όσοι υποτίθετο πως ήταν προστατευμένοι με την μέθοδο των εμβολιασμών, δεν είχαν ανοσία προς την νόσο.
Αυτή η ανυπαρξία της ανοσίας, παρά τούς σχετικούς εμβολιασμούς είναι, όπως θα δούμε, διαχρονική.
Το 1875, ο δρ. Γιούργκενς (Juergens) δηλώνει στο Ιατρικό Περιοδικό του Βερολίνου (Berliner Medizinische Wochenschrift) τα εξής: «Επαναλαμβάνω ότι οποιαδήποτε αποκαλούμενη προστασία, ως αποτέλεσμα του εμβολιασμού, ήταν για την εξάπλωση της νόσου χωρίς ιδιαίτερη σημασία, διότι εμβολιασμένα και ανεμβολίαστα παιδιά επλήγησαν το ίδιο.»
Το 1943, ο δρ. Σμιτζ (Schmitz) ανέφερε εξάρσεις ευλογιάς στους Γερμανούς στρατιώτες, τονίζοντας ότι επανειλημμένα εμβολιασμένοι στρατιώτες αρρώστησαν από ευλογιά. Η αναφορά του, μεταξύ άλλων, έλεγε: «Το πλέον προφανές γεγονός, που μπορέσαμε να παρατηρήσουμε σε μέλη των στρατιωτικών δυνάμεων είναι, χωρίς αμφιβολία, οι περιπτώσεις ευλογιάς που έχουν προκύψει, παρά τον συχνά πρόσφατο εμβολιασμό.»
Το 1970, στην πόλη Μέσεντε (Meschede) της Γερμανίας, ορισμένοι κύκλοι χρησιμοποίησαν τον φόβο περί επικείμενης τρομερής επιδημίας ευλογιάς για να προκαλέσουν πραγματικό πανικό. Παρ' όλα αυτά, από τούς περίπου 300.000 κατοίκους της περιοχής, που κλήθηκαν να εμβολιασθούν, ανταποκρίθηκαν μόνο 23.000, συνεπώς λιγότεροι από το 10%. Τι συνέβη στη συνέχεια; Ανάμεσα στους 277.000 κατοίκους που δεν εμβολιάσθηκαν, δεν υπήρξε ούτε μία περίπτωση ευλογιάς. Χωρίς εξαίρεση, όσοι ασθένησαν από ευλογιά είχαν εμβολιασθεί, ως συνήθως χωρίς αποτέλεσμα.

Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν για όλους τους εμβολιασμούς όπως φυματίωση, κοκκύτη, διφθερίτιδα, τέτανο, πολυομυελίτιδα, ιλαρά κτλ.





Από τα στατιστικά στοιχεία υπηρεσιών της Αυστρίας και της πρώην Δυτικής Γερμανίας διαπιστώνουμε ξεκάθαρα, ότι οι μαζικοί εμβολιασμοί έχουν μόνο αρνητική επίδραση στην πορεία των επιδημιών. Στο παραπάνω γράφημα βλέπουμε, ότι σημειώνεται μια σημαντική μείωση των θανάτων από φυματίωση στην Αυστρία, από 9.000 σε 3.500, μέσα σε 5 χρόνια, χωρίς εμβολιασμούς. Όπως διαπιστώνουμε, η εισαγωγή των εμβολίων, το 1950, είχε αρνητική επίδραση. Η σχεδόν κατακόρυφη ύφεση διακόπτεται και η καμπύλη γίνεται πιο οριζόντια επειδή ασθένησαν από φυματίωση και τα άτομα που είχαν μολυνθεί και που θα είχαν αντεπεξέλθει στην μόλυνση, αν δεν είχαν εμβολιασθεί ξανά. Διότι σ' αυτούς, ο οργανισμός έπρεπε να αντιμετωπίσει όχι μόνο την ασθένεια, αλλά και την δεύτερη μολυσματική ασθένεια (τον εμβολιασμό). Αυτός είναι ο λόγος που, παντού και σε όλες τις μολυσματικές νόσους, η πτωτική πορεία των καμπυλών δείχνει μια οριζοντιοποίηση μετά την εισαγωγή των εμβολίων, καθυστερώντας την άφιξη στο σημείο μηδέν.


Στην εκδήλωση των συμπτωμάτων κάθε ασθένειας, υπάρχει ένα χρονικό στάδιο κατά την διάρκεια του οποίου δεν υπάρχουν συμπτώματα. Έτσι ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν κάποιος, κατά την διάρκεια αυτού του σταδίου, που λέγεται περίοδος επώασης ή προδρομικό στάδιο, είναι φορέας μιας νόσου ή όχι. Αυτές οι χρονικές περίοδοι δεν είναι ίδιες σε διάρκεια για κάθε νόσο. Για παράδειγμα στην διφθερίτιδα είναι 2-7 ημέρες, στον τέτανο 4-14 ημέρες και σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί και μήνες, στην πολιομυελίτιδα 3-14 ημέρες, στην ιλαρά 10-14 ημέρες, στην ηπατίτιδα Β σε μέσο όρο 50-90 ημέρες, στην ανεμοβλογιά συνήθως 11-15 ημέρες και κάποιες φορές μέχρι 4 εβδομάδες κ.τλ.


Αν, λοιπόν, ένας ευαίσθητος οργανισμός, για παράδειγμα ένα παιδί, εμβολιασθεί κατά την διάρκεια της περιόδου επώασης, αφού κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν πάσχει από την συγκεκριμένη ασθένεια, ο οργανισμός του πρέπει να αμυνθεί σε δύο μολύνσεις. Από την μια ενάντια στην αρρώστια που βρίσκεται στο στάδιο της επώασης, και από την άλλη στην τεχνητή μόλυνση του εμβολίου. Αυτά τα παιδιά ασθενούν πολύ σοβαρά, είναι ιδιαιτέρως μολυσματικά, μεταδίδουν την ασθένεια σε άλλα παιδιά, συνεπώς επενεργούν στην αύξηση των περιπτώσεων και της πιθανής θνησιμότητας εξ αιτίας της νόσου.








Η βλάβη που προκαλείται από τούς εμβολιασμούς στην γενικότερη κατάσταση της επιδημιολογικής ύφεσης, φαίνεται με εντυπωσιακό τρόπο στο παράδειγμα της διφθερίτιδος. Στο παραπάνω γράφημα βλέπουμε αρχικώς την κατακόρυφη πτώση, όπως αποδεικνύεται σε όλες τις μολυσματικές νόσους. Οι περιπτώσεις ατόμων που ασθένησαν από διφθερίτιδα μειώθηκαν από το 1918, μέσα σε λίγα χρόνια, από 100.000 σε 25.000 Το 1925 εισήχθη ο εμβολιασμός κατά της διφθερίτιδος, όπως λέγεται. Αμέσως αυξήθηκαν κατακόρυφα οι αριθμοί των περιπτώσεων διφθερίτιδας. Το 1945 έφθασαν τις 250.000 περιπτώσεις ανά έτος, και ακολούθησε μια κατακόρυφη ύφεση μετά το τέλος του πολέμου, παρ' ότι εκείνη την περίοδο δεν είχαν γίνει καθόλου εμβολιασμοί.

Είναι προφανές, ότι η ένδεια, η πείνα και η εξαθλίωση είναι πρόσφορο έδαφος για τις μολυσματικές νόσους, όπως είναι ήδη εξακριβωμένο για την ευλογιά, την φυματίωση και τον κοκκύτη. Και στην διφθερίτιδα, όπως δείχνει το γράφημα, οι μαζικοί εμβολιασμοί από το 1970 μέχρι το 1978 δεν έδειξαν κάποια ορατή επίδραση. Απεναντίας, διακόπτουν την μέχρι τότε κανονική μείωση, η καμπύλη δείχνει διακυμάνσεις και από το 1980 μέχρι το 1985 παρουσιάζει μια επιβραδυνόμενη μείωση.

Τα ίδια ισχύουν για τον τέτανο, την πολυομυελίτιδα, την ιλαρά, την παρωτίτιδα, την ερυθρά, την ηπατίτιδα, την γρίπη, την ανεμοβλογιά κ.τλ.







Όσον αφορά στη μηνιγγίτιδα, το γράφημα δείχνει την αρχική κατάσταση με 138 περιπτώσεις, από τις οποίες οι 33 (δηλαδή ποσοστό 23,9%) ήταν εμβολιασμένες. Τον επόμενο χρόνο οι περιπτώσεις μειώθηκαν σε 83, εκ των οποίων οι 25 (= 30,1%) ήταν εμβολιασμένες. Την τελευταία περίοδο παρατηρούμε μια σημαντική αύξηση των εμβολιασμένων περιπτώσεων, συνολικά 62 περιπτώσεις, εκ των οποίων 33 (= 53,2%) εμβολιασμένες.

Και ερωτώ: Τι αξία έχει ένας εμβολιασμός για μια αρρώστια, από την οποία σε 12 μήνες, σε όλη την Γερμανία, δηλαδή σε περίπου 80 τόσα εκατομμύρια ανθρώπων, υπήρξαν μόνο 62 περιπτώσεις, εκ των οποίων, μάλιστα, οι 33 (δηλαδή ποσοστό 53,2%) είχαν εμβολιασθεί; Που με άλλα λόγια σημαίνει, ότι πάνω από τα μισά παιδιά που αρρώστησαν είχαν εμβολιασθεί!

Γιατί, λοιπόν, να εμβολιάσω τα παιδιά μου; Αν επρόκειτο να προστατευθούν από μια συγκεκριμένη νόσο, πάει στο καλό, ας τα εμβολίαζα. Όμως όχι μόνο δεν προστατεύονται από την νόσο, αλλά διατρέχουν και φοβερούς κινδύνους εξ αιτίας του εμβολιασμού.

Ποιοι είναι οι κίνδυνοι αυτοί ανάλογα με τον εμβολιασμό;

Μη αναγνωρίσιμες ελαφρές εγκεφαλοπάθειες


Αυτισμός


Βρεφική άνοια (νόσος του Heller)


Υπερκινητικό σύνδρομο


Ελαφρά εγκεφαλική ανεπάρκεια


Διαταραχές στην ομιλία


Σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου


Επιληψία


Σακχαροδιαβήτης


Αλλεργίες


Αγκυλωτική σπονδυλοαρθρίτιδα (νόσος Bechterew)


Σκλήρυνση κατά πλάκας


Σύνδρομο Ντάουν


Παράλυση


Θάνατος


χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι άλλες!



Mια ασθενής μου, το 1991, είχε ένα ατύχημα (τροχαίο). Στο νοσοκομείο της έκαναν αντιτετανικό, επαναληπτικό μετά από λίγες ημέρες και άλλον ένα ύστερα από 3 μήνες. Σας μεταφέρω επακριβώς τα λόγια της ασθενούς: «Στην αρχή το σημείο του εμβολιασμού είχε έντονο κνησμό, με την πάροδο του χρόνου ο κνησμός δυνάμωνε και άρχισε να γίνεται ένα κομπάκι εσωτερικό, που εξωτερικά ήταν ελαφρώς κόκκινο. Με τον καιρό το κομπάκι χειροτέρευε και μαζί του κι εγώ. Σε μερικά χρόνια οι κόμποι είχαν πολλαπλασιασθεί, το σημείο είχε κοκκινίσει και με τον καιρό μαύριζε.». Το τελικό αποτέλεσμα το βλέπετε στις παρακάτω φωτογραφίες.





«Ύστερα από 3 μήνες από τον εμβολιασμό, άρχισαν να εμφανίζονται έντονα τα σωματικά και ψυχολογικά συμπτώματα, που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Στο σώμα αλλεργική δύσπνοια, στομάχι, καρδιά (ταχυκαρδίες, αρρυθμίες), πόνος στην μέση, αύξηση βάρους, μικρά σπυράκια σε όλο το σώμα (κυρίως στα άκρα), ίλιγγοι, πονοκέφαλοι, ουρολοιμώξεις και υπέρταση. Το κάθε ένα απ' αυτά κρατούσε μερικούς μήνες μέχρι και χρόνια. Το αξιοσημείωτο είναι πως έφθαναν σε τρομερή ένταση και μετά εξαφανίζονταν.


»Παράλληλα με αυτά άρχισαν να παρουσιάζονται ψυχολογικές καταστάσεις, πρωτόγνωρες για μένα, που κι αυτές, όπως οι σωματικές, άλλαζαν συνέχεια. Φόβος μήπως χάσω τον εαυτό μου, μήπως τρελαθώ, ένας φόβος για τα πάντα, μεγάλος πανικός, υπερευαισθησία στα πάντα. Κάθε μέρα, επί χρόνια! Μέχρι σήμερα αυτά που δεν άλλαξαν καθόλου είναι οι ενοχλήσεις στην καρδιά, η ζάλη, η μόνιμη ανάγκη να έχω κάποιον δίπλα μου και να μη μπορώ να κάνω κάτι μόνη μου, ούτε μια μικρή βόλτα.»











Άλλο ένα παράδειγμα βλάβης παιδιού εξ αιτίας εμβολιασμού είναι η περίπτωση του Αλεξάντερ. Γεννήθηκε στις 18/5/1983. Εμβολιάσθηκε με την ενέσιμη μορφή του τριπλού εμβολίου Διφθερίτιδος - Κοκκύτη - Τέτανου στις 22/9/1983, δηλαδή σε ηλικία 4 μηνών. Ο εμβολιασμός προκάλεσε βλάβη στον εγκέφαλο. Σήμερα είναι τυφλός, πάσχει από ιδιαίτερα υψηλή σοβαρή νοητική ανεπάρκεια και από συσπαστική παράλυση των άκρων. Η τομογραφική εξέταση του εγκεφάλου έδειξε σχεδόν πλήρη καταστροφή του κυρίως εγκεφαλικού όγκου.





Η Daniela γεννήθηκε στις 8/10/1976. Στην αριστερή εικόνα την βλέπουμε σε μια φωτογραφία της πρίν εμβολιασθεί. Εξ αιτίας του τριπλού εμβολιασμού διφθερίτιδος - κοκκύτη - τέτανου υπέστη εγκεφαλική βλάβη με σπασμούς. Η φαρμακευτική αγωγή για τους σπασμούς δεν είχε αποτέλεσμα και της χορηγήθηκε κορτιζόνη. Η χορήγηση κορτιζόνης προκάλεσε διαταραχές κατά την έννοια του συνδρόμου Cushing, δηλαδή προκάλεσε βαριά διαταραχή του ορμονικού συστήματος, με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, παχυσαρκία και πανσεληνοειδές πρόσωπο (μεσαία φωτογραφία.) Σήμερα πάσχει από επιληψία και επειδή η κρίση την πιάνει απροειδοποίητα και πέφτει, φοράει κράνος (δεξιά φωτογραφία.)








Η Kerstin γεννήθηκε στις 15/1/1977. Πριν από τον εμβολιασμό για την πολυομυελίτιδα ήταν ένα καθ' όλα φυσιολογικό παιδί (αριστερή φωτογραφία). Στις 24/5/1977 εμβολιάσθηκε με το εμβόλιο της πολυομυελίτιδας. Πριν τελειώσει ο μήνας έπαθε κρίσεις επιληψίας, οι γονείς της την πήγαν σε αμέτρητους παιδιάτρους, παιδιατρικές και πανεπιστημιακές κλινικές και κέντρα επιληψίας. Οι αναρίθμητες εξετάσεις και οι εντελώς άχρηστες αγωγές που έχει υποστεί η Kerstin μέχρι σήμερα, έχουν κοστίσει ένα απίστευτο ποσό χρημάτων. Σήμερα η Kerstin πάσχει από επιληψία, που δεν ελέγχεται με κανένα φάρμακο.


Η πρώτη σκέψη που έκανα όταν άρχισα να προβληματίζομαι με τούς εμβολιασμούς ήταν: «Έχει κάποιος οικονομικό συμφέρον από την εφαρμογή των εμβολιασμών; Αν ναι, ποιος μπορεί να είναι αυτός;» Και η αμέσως επόμενη ήταν: «Ποιός μπορεί να έχει οικονομικό συμφέρον από την αποφυγή των εμβολιασμών;»





Η απάντηση στο πρώτο ήταν αυτονόητη, αφού ένα ολόκληρο σύστημα ωφελείται οικονομικά από τούς εμβολιασμούς. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης αυτής της οικονομικής ωφέλειας, αναφέρω την δαπάνη των ασφαλιστικών ταμείων της Γερμανίας, της δεκαετίας 1970-1980, που μόνο για μία δόση εμβολίων για την διφθερίτιδα, τον κοκκύτη, τον τέτανο, την φυματίωση την ιλαρά και την ερυθρά, υπερβαίνει το ποσό των 283.000.000 μάρκων. Αν σκεφθούμε, ότι στα περισσότερα εμβόλια γίνονται 2 και 3 δόσεις, και αν προσθέσουμε και τα ποσά που δαπανήθηκαν στους ιδιώτες γιατρούς, το ποσό είναι πράγματι τεράστιο.

Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα δεν ήταν αυτονόητη. Τούτο επειδή ανάμεσα στους πρωτεργάτες των αντιπάλων των εμβολιασμών υπάρχουν και γιατροί, οι οποίοι σαφώς έχουν οικονομικές απώλειες υποστηρίζοντας ότι οι εμβολιασμοί δεν προστατεύουν, ότι οι εμβολιασμοί δεν ωφελούν, ότι οι εμβολιασμοί βλάπτουν σοβαρά την υγεία!


Οι εμβολιασμοί στην πραγματικότητα δεν είναι ανοσοποίηση. Είναι αιτία πρόκλησης απόλυτης αναστάτωσης στο ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού! Αυτό όχι επειδή το πιστεύω εγώ, αλλά επειδή αυτό αποδεικνύεται από τις έρευνες και από τα στατιστικά στοιχεία.


Στον Πανελλήνιο Σύλλογο Υποστήριξης της Υγείας σε καμιά περίπτωση δεν συμβουλεύουμε κάποιον να μην εμβολιάζεται ο ίδιος ή να μην εμβολιάζει τα παιδιά του. Το μόνο που ζητάμε είναι η πληροφόρηση, το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής και η αποζημίωση από το κράτος για τις βλάβες από τους εμβολιασμούς, αφού πιέζει τους γονείς για να εμβολιάζουν τα παιδιά τους.

Εφ’ όσον ο γονέας έχει την ευθύνη του παιδιού του, πρέπει αυτός να έχει και την ευθύνη της επιλογής για το παιδί του και όχι κάποιοι παρατρεχάμενοι ανευθυνοϋπεύθυνοι κάποιων υπουργείων ή κάποιοι μνηστήρες οικονομικών συμφερόντων. Στο τέλος τέλος, στο σχολείο, τα παιδιά που είναι εμβολιασμένα δεν κινδυνεύουν από το ανεμβολίαστο παιδί. Έτσι δεν είναι; Ή μήπως οι υποστηρικτές των εμβολιασμών φοβούνται, ότι σε περίπτωση κάποιας νόσου, εκείνα τα παιδιά που θα νοσήσουν θα είναι τα εμβολιασμένα και όχι τα ανεμβολίαστα;

Και σε ότι αφορά το γενικότερο οικονομικό θέμα, ο επί της Υγείας Υπουργός μας θα έβγαινε αμέσως από την οικονομική μιζέρια του υπουργείου του αν καθόριζε, ότι μπορεί να εμβολιάζεται όποιος το επιθυμεί πληρώνοντας, όμως, ο ίδιος τα έξοδα του εμβολιασμού. Η κίνηση αυτή θα του επέφερε εξοικονόμηση δισεκατομμυρίων! (Γεράσιμoς Στoυραΐτης, Διευθυντής Ιπποκράτειου Κέντρου Κλασικής Ομοιοπαθητικής, Πρόεδρος Συλλόγου Ομοιοπαθητικών Ελλάδος, μέλος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, διπλωματούχος Μηχανικός Dipl.-Ing).

πηγη