Προκειμένου να έχουμε τον εαυτό μας σε καλή κατάσταση, είναι σίγουρα απαραίτητο να φροντίζουμε το φυσικό μας σώμα. Να κοιμόμαστε, να τρεφόμαστε σωστά. Η τροφή να είναι επαρκής, αλλά και φυσική. Είναι πολύ σημαντική η ποιότητα της τροφής μας, το να αποφεύγουμε τροφές επιβαρυμένες χημικά. Έχουμε όμως και ένα συναισθηματικό μέρος του εαυτού μας, το οποίο μας χαρακτηρίζει εσωτερικά. Τροφή σε αυτό είναι οι εντυπώσεις μας...
Το συναίσθημα μας είναι το πώς αισθανόμαστε εσωτερικά κάθε στιγμή, και κυρίως τι συναίσθημα βιώνουμε. Μπορεί να βιώνουμε ανασφάλεια, φόβο, άγχος, θυμό, αλλά μπορεί να βιώνουμε και μία μακαριότητα, μία ευχαρίστηση, μία διάθεση για χιούμορ, μία ασφάλεια, ένα μαγικό συναίσθημα όπου αισθάνεσαι φίλος με όλους, και παράλληλα ανίκανος να κάνεις οτιδήποτε κακό. Ας ονομάσουμε την πρώτη κατηγορία συναισθημάτων αρνητικά και την δεύτερη θετικά.
Είναι πολύ σημαντικό για την υγεία μας να βρισκόμαστε με θετικά συναισθήματα. Το να βρίσκεσαι συνεχώς σε κατάσταση άγχους, για παράδειγμα, είναι κάτι που μας κουράζει, μας εξοντώνει εσωτερικά και είναι η κρυφή αιτία για παθήσεις που μας ταλαιπωρούν και μας οδηγούν στα φάρμακα, τα οποία όμως καλούνται να θεραπεύσουν τα αποτελέσματα και όχι την αιτία, και μάλιστα δημιουργώντας φοβερές παρενέργειες και ανισορροπία στο σώμα και τις λειτουργίες του.
Όταν βιώνεις τη ζωή που ζούμε είναι πάρα πολλά πράγματα, που σε ρίχνουν κάτω. Είμαστε γεμάτοι από τραύματα του παρελθόντος, πληγωμένοι από τους άλλους ανθρώπους και τις καταστάσεις της ζωής. Έχουμε μεταβάλλει τον συναισθηματικό μας κόσμο σε ένα ντουλάπι, όπου έχουμε αποθηκεύσει τις πληγές μας, και κλείνοντας το ερμητικά, ουσιαστικά δεν ζούμε, αλλά χαζοζούμε σε μία υποθετική αδιάφορη ζωή, αλλά η αληθινή ζωή είναι γεμάτη έντονα συναισθήματα, που εμείς επιλέγουμε το πώς θα τα βιώσουμε, μεταφράζοντας κάθε ερέθισμα, σε μία εντύπωση.
Καταρχήν λοιπόν πρέπει να έχουμε το θάρρος να ανοίξουμε αυτό το ντουλάπι, γιατί με τα τραύματά μας έχουμε φυλακίσει επίσης τις ευαισθησίες, αλλά και την δυνατότητα να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό, ξεπερνώντας μία ξενέρωτη ζωή, όπου οι άλλοι καθορίζουν το τι θα πούμε, τι θα κάνουμε, τι μας αρέσει και τι όχι. Μία φυλακή, που σίγουρα δεν αξίζει σε κανέναν να ζει.
Υπάρχει ο εξωτερικός κόσμος: Κάτι μας είπαν, μπορεί να μας στραβοκοίταξαν, μπορεί να μας έκοψαν ένα ποσό από το μισθό μας, μπορεί κάποιος γνωστός μας να μας συμπεριφέρθηκε με αγένεια. Εμείς μεταφράζουμε αυτό το εξωτερικό ερέθισμα, σε μία εντύπωση, η οποία είναι τροφή για το (συνήθως αρνητικό) συναίσθημά μας.
Είναι πολύ απλό η εντύπωση να είναι κάπως έτσι: Κάτι μας είπαν, προσβληθήκαμε, στεναχωρεθήκαμε και ολόκληρη μέρα γίναμε ράκος. Μας στραβοκοίταξαν, φουντώσαμε, μπορεί να είπαμε και καμιά κουβέντα, και όλη τη μέρα ξαναρχόταν στο μυαλό μας αυτό το γεγονός, όπου βγάζουμε το συμπέρασμα ότι και λίγα του είπαμε, αλλά είμαστε τόσο κουρασμένοι και μακριά από κάθε ευτυχία. Μας έκοψαν ένα ποσό από το μισθό μας, περάσαμε γενεές δεκατέσσερεις τους …. αγαπημένους μας πολιτικούς, αλλά μετά με απόγνωση κοιτάμε τα οικονομικά μας ότι δεν έχουμε τι άλλο να κόψουμε, και ότι ενδεχομένως να οδηγηθούμε στην καταστροφή. Ένας γνωστός μας, μας συμπεριφέρθηκε με αγένεια. Στην αρχή εκπλαγήκαμε, μετά κουνούσαμε το κεφάλι όλη μέρα και τον διαγράψαμε από τους φίλους μας, και η αλήθεια είναι τώρα, ότι όποτε του μιλάμε αισθανόμαστε μία παγωμάρα στην ψυχή μας, αλλά με αυτή την παγωμάρα, δεν μπορούμε να αισθανόμαστε καλά εμείς.
Ας δούμε πως αλλιώς θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε τα ίδια ερεθίσματα σε διαφορετικές εντυπώσεις: Κάτι μας είπαν, τη στιγμή που πάμε να προσβληθούμε, παρατηρούμε τον εαυτό μας, και βλέπουμε αυτή τη στεναχώρια σαν κάτι διαφορετικό από εμάς. Ταυτόχρονα κατανοούμε ότι η γνώμη του άλλου δεν αλλάζει αυτό που εμείς είμαστε, και ο άλλος έχει κάθε δικαίωμα να κάνει λάθος στη γνώμη του. Και η εντύπωση που έχει αυτός για εμάς του ανήκει, όσο λανθασμένη και αν είναι.
Μας στραβοκοίταξαν, είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να απολαύσεις την αστεία γκριμάτσα που παίρνει ο άλλος, με απαραίτητη προϋπόθεση να μην ταυτιστείς με την φούντωση που σου βγαίνει και να σκεφτείς: «Βρε μπας και ο ανθρωπάκος, από την άποψή του έχει δίκιο;» Γιατί λοιπόν να θυμώνω μαζί του; - Συγνώμη κύριε, έχετε δίκιο! Και ακολουθεί η συμφιλίωση.
Πάμε στα δύσκολα, όταν διαπιστώνουμε ότι με τις νέες περικοπές, μπορεί να μην έχουμε να πληρώσουμε κάποιες υποχρεώσεις μας και να οδηγούμαστε σε οικονομική καταστροφή. Εδώ θα πρέπει να σκεφτούμε ένα μεγάλο ατού που έχουμε σε αυτή τη ζωή: Ότι ερχόμαστε λιγότερο από γυμνοί σε αυτό τον κόσμο και γνωρίζουμε επίσης ότι θα φύγουμε πάλι χωρίς να πάρουμε απολύτως τίποτα μαζί μας. Ότι αυτό που λέμε σώμα μας, και εσφαλμένα το ταυτίζουμε με τον εαυτό μας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παροδικό ένδυμα της ψυχής μας. Και ότι και να γίνει, εάν εμείς κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, και προσπαθούμε μέχρι εκεί που φτάνουμε, τότε επικαλούμαστε μία ανώτερη δύναμη από εμάς να δράσει περαιτέρω.
Ένας γνωστός μας μας συμπεριφέρθηκε με τέτοια αγένεια, που δυσκολευόμαστε να τον αντικρύζουμε φιλικά. Όσο και αν οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς μας, μας οδηγούν σε μια πιο ουδέτερη στάση, εμείς αισθανόμαστε μία παγωμάρα, που μας στερεί ωστόσο την προσωπική μας ευτυχία, γιατί την ευτυχία την βιώνουμε απλά χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλά όταν λείπουν από τον ψυχισμό μας τα αρνητικά συναισθήματα. Και εμείς είμαστε αυτοί που υποφέρουμε, από αυτή τη παγωμάρα. Ας δεχτούμε λοιπόν τον άνθρωπο αυτόν όπως είναι, με τα λάθη και τις αδυναμίες του, και ας τον συγχωρέσουμε. Μόλις δηλώσουμε μέσα μας ότι δεν μας χρωστάει τίποτα, θα δούμε ότι η παγωμάρα πήρε δρόμο. Μπορούμε επίσης να αποφεύγουμε να του κάνουμε παρέα. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα να μην τον έφερε η μοίρα κατά λάθος στον δρόμο μας, αλλά να μας δείξει ένα κομμάτι του εαυτού μας που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι είχαμε.
Μπορούμε με έξυπνο τρόπο να επιλέγουμε μικρά καθημερινά πράγματα. Το να κάνουμε μία βόλτα στη φύση, η να ασχολούμαστε με τον κήπο μας είναι χίλιες φορές πιο χαλαρωτικό από 1.000 δελτία (δήθεν) ειδήσεων. Το να προσφέρουμε κάτι, όσο ασήμαντο κι αν είναι σε κάποιον συνάνθρωπό μας ή σε κάποιο απελπισμένο ή πεινασμένο ζώο είναι κάτι που δίνει ταυτόχρονα σε εμάς, και μας κάνει να καταλαβαίνουμε την μεγάλη ομοιότητά μας με τον Θεό. Αυτός αλλά και εμείς είμαστε όντα που παράγουμε αγάπη. Για να διατηρούμαστε σε αυτή την συναισθηματική κατάσταση όμως, απαραίτητο είναι να κερδίζουμε τον εσωτερικό μας, προσωπικό πόλεμο των εντυπώσεων.
Αναρτήθηκε από Κοπανάκης Μανώλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου