Η Μήτις, πρώτη σύζυγος του Δία και μητέρα της Αθηνάς ήταν για τους Έλληνες η προσωποποίηση της Φρόνησης, αλλά είναι και Κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος, συνεπώς μετέχει του υδάτινου στοιχείου, του συναισθηματικού-θυμικού μέρους της ψυχής, ώστε η σύνεσις να μην είναι στερημένη και αποξηραμένη στοργής και τρυφερότητας ...
Τό αρχαιότατο “γνώθι σ’ αυτόν” συνοδεύετο από την θεά της σοφίας, την Παρθένο Αθηνά. Απόλλων και Αθηνά είναι οι Παιώνιοι θεοί, θεραπευτές του Ολυμπιακού Πανθέου, οι οποίοι από κοινού παρουσιάζουν τις ιδιότητες και τα σύμβολά των διά να αντιμετωπίσουμε τα πάθη της ψυχής μας τα οποία διά της υπερβολής και της οπτικής αναπαράστασης σε μυθολογικά τέρατα, στους ναούς, στα αγάλματα και στα αγγεία, μας αφυπνίζουν και μας αναγκάζουν να καθαρίσουμε την ψυχή μας.
Ο καλύτερος καθαρμός είναι “ο κριτικός έλεγχος των κινήτρων των πράξεων και της συμπεριφοράς μας”, λέγει ο Σωκράτης στον διάλογο “Σοφιστή”, και στο φυσικό πεδίο τα συναισθηματικά πάθη των υπερβολών και των ελλείψεών μας, είναι της δικαιοδοσίας του Ποσειδώνος. Τέκνα Ποσειδώνος, τα θαλάσσια τέρατα, γεννήματα φαντασιώσεων (Ανταίος, Κερκύων, Βούσιρις, Άμυκος, Πολύφημος, Προκρούστης, Έρυξ κ. ά.) εξέρχονται απειλητικά και ύπουλα από την θάλασσα της ζωής για να μας καταπνίξουν.
Όμως οι ορθές επιλογές είναι της δικαιοδοσίας της θεάς Αθηνάς, τελευταίο θεϊκό τέκνο του Διός, κατά τον Ησίοδο. Μόνο η σοφία της Αθηνάς μπορεί να καθοδηγήσει τη λογική μας, περιορίζοντας τη δράση του Ποσειδώνος, δηλ. τα συναισθηματικά μας τέρατα, όταν η τρίαινά του συνταράσσει διά της τρικυμίας των παθών την ψυχή μας.
Η θεά Αθηνά συνοδεύει τις ηρωϊκές ψυχές Ηρακλή, Θησέα, Περσέα, Οδυσσέα …, που δίδουν την καθημερινή μάχη της ζωής στον πλανήτη μας, με επίγνωση του νόμου της ανταποδοτικής δικαιοσύνης. Και εμείς, καθ’ ομοίωσίν των, είμεθα ηρωικές ψυχές, όταν προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τα τέρατα της ψυχής μας και να αποθεραπευτούμε με την βοήθεια της λογικής/Αθηνάς.
Πώς όμως θα δοθεί η μάχη αυτή, για να καταστεί αυτοθεραπεία και να μη καταλήξει σε αυτοκαταστροφή, περίπτωση Βελλεροφόντη;
Η θεά Αθηνά γεννάται πάνοπλος. Η πανοπλία της – το κράνος, η ασπίς και το ακόντιο – αφ’ ενός την προστατεύει και αφ’ ετέρου την καθιστά άκρως μαχητική, όπως περιγράφονται στον Ομηρικό Ύμνο.
Η οργή της Αθηνάς είναι η οργή της διανοίας μας, όταν “αίφνης” αντιλαμβανόμεθα την άμεσο επερχομένη καταστροφή. Είναι η υπόδειξή της, ότι μόνον με την χρήση της πανοπλίας θα σωθούμε από τον όλεθρο , συνέπεια της αφροσύνης, των ελλείψεων και των υπερβολών.
Η πανοπλία της Αθηνάς έχει τις εξής προληπτικές ιδιότητες κατά των ασθενειών:
Το κράνος προστατεύει την διάνοια από την εξωτερική φαντασίωση και τους υποβολιμαίους, ασύστατους φόβους, αλλά και ταυτοχρόνως απαιτεί την επαγρύπνησή μας, διότι η θεά σπανίως εμφανίζεται άνευ κράνους, και μας συμβουλεύει να μη το εγκαταλείπουμε ποτέ, ώστε να μη βυθισθούμε στον ύπνο της αδιαφορίας, της προσωπικής ευμάρειας και του εφησυχασμού.
Η ασπίς θωρακίζει το συναισθηματικό μας είναι, από τις φοβίες/π ά θ η που ταράζουν τους βιολογικούς μας κύκλους, προξενώντας φυσικές ασθένειες στο σώμα μας και έχουν την αιτία τους στον ασταθή συναισθηματικό μας κόσμο, στα ποσειδώνια τέρατα του συναισθηματικού μας βίου που πλανώνται στα σπλάχνα μας (π λ ά ν α τα σ π λ ά χ ν α) απορρυθμίζοντας το συμ – π α θ η – τικό και το παρα – συμ – π α θ η – τικό μας σύστημα, το συμ + π ά σ χ ο ν με την ψυχή μας
Το ακόντιο, “…. σείσασ’ οξύν άκοντα”. Η διάνοιά μας σείει το οξύ ακόντιο, εναντίον εκείνων, που επιβουλεύονται την υγεία μας, τόσο την σωματική, όσον και την ψυχονοητική. Δηλώνομε, διά του ακοντίου της Αθηνάς, ότι δεν θα επιτρέψουμε την παραπλάνησή μας και είμεθα έτοιμοι διά πόλεμο μέχρις εσχάτων.
Ο ά κ ω ν είναι ένα είδος ακοντίου, βραχύτερο και ελαφρότερο , ενώ Το ά κ ο ς είναι ιαματικό ή θεραπευτικό μέσον, γιατρικό.
Με αυτό το επιθετικό όπλο, το α κ ό ν τ ι ο, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην διάνοιά μας, η δυνατότης να φονεύσουμε το τέρας των παθών μας, αλλά και με το ά κ ο ς/γιατρικό να αποθεραπευτούμε διά της σοφίας της, που είναι η σοφία του όφεως. Ο όφις είναι το κατ’ εξοχήν σύμβολο επί του αγάλματός της, της Παρθένου Αθηνάς, του φιλοτεχνηθέντος υπό του Φειδίου εντός του Παρθενώνος εις τον Ιερόν Βράχο της Ακροπόλεως.
Η μεγαλύτερη γιορτή της πόλης των Αθηνών πραγματοποιούνταν τον μήνα Εκατομβαιώνα (Ιούλιο-Αύγουστοο) και ήταν τα Παναθήναια. Ο Φειδίας την αποτύπωσε στη ζωφόρο του Παρθενώνα, εκφράζοντας τον θαυμασμό του γι΄αυτή την γιορτή.
Η θεά Αθηνά, προστάτιδα της πόλης της Αθήνας, ήταν η αγαπημένη θεά των κατοίκων. Προς τιμήν της, οι Αθηναίοι οργάνωναν κάθε καλοκαίρι τα Μικρά Παναθήναια και κάθε τέσσερα χρόνια τα Μεγάλα Παναθήναια που διαρκούσαν δώδεκα μέρες. Ο εορτασμός των Μεγάλων Παναθηναίων ήταν λαμπρός και μεγαλοπρεπής. Γινόταν μεγάλη γιορτή με μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις, αθλητικούς αγώνες, αλλά και θρησκευτικές τελετές και θυσίες.
Όλο το χρόνο, τέσσερις κοπέλες από καλές οικογένειες της Αθήνας, οι εργαστίνες, ύφαιναν το ιερό πέπλο. Το πέπλο αυτό ήταν κίτρινο και κεντημένο με σκηνές από τη Γιγαντομαχία. Έπειτα το πέπλο μεταφερόταν γύρω-γύρω στην πόλη πάνω σε μια καρότσα με μορφή καραβιού, την οποία ακολουθούσε μία μεγαλοπρεπής, εορταστική πομπή. Τα Μεγάλα Παναθήναια κρατούσαν δώδεκα ημέρες. Όλος ο κόσμος ξεσηκωνόταν. Άνδρες και γυναίκες από την Αθήνα, αλλά και ξένοι από άλλα μέρη της Ελλάδας, έρχονταν να τιμήσουν τη θεά Αθηνά και να πάρουν μέρος στη γιορτή. Κατά τη διάρκεια των δώδεκα αυτών ημερών, γίνονταν αθλητικοί αγώνες, όπως αγώνες δρόμου, πυγμαχία, πένταθλο, πάλη, αρματοδρομίες, ιπποδρομίες, ακοντισμός.
Πραγματοποιούνταν αγώνας πυρρίχιου χορού, στον οποίο συμμετείχαν ένοπλοι άντρες κάθε ηλικίας.
Γίνονταν επίσης και μουσικές εκδηλώσεις, στο περίφημο Ωδείο, που είχε χτίσει ο Περικλής. Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις προσφέρονταν πλούσια έπαθλα, όπως χρήματα, τρόφιμα, στεφάνια από κλαδιά ελιάς στολισμένα με χρυσάφι. Η πιο σπουδαία μέρα απ’ όλες ήταν η τελευταία, γιατί τότε γινόταν η μεγάλη πομπή του ιερού πέπλου προς την Ακρόπολη. Η πομπή ξεκινούσε από το Δίπυλο -κοντά στον Κεραμεικό, τη γειτονιά των αγγειοπλαστών- και προχωρώντας μέσα από την Αγορά έφτανε στους πρόποδες της Ακρόπολης. Εκεί, οι εργαστίνες κατέβαζαν το πέπλο από το “καράβι” και το έδιναν με σεβασμό στους ιερείς, που θα στόλιζαν μ’ αυτό το ιερό, ξύλινο ξόανο της θεάς Αθηνάς. Η παράδοση του ιερού πέπλου συνοδευόταν από θυσίες και προσευχές στο βωμό της Αθηνάς, όπου βρισκόταν, παλιά, ο αρχαίος ναός της.
Στον Μαραθώνα και την Κόρινθο τελούσαν λαμπαδηφορίες προς τιμήν της ελλωτίδος θεάς, που σημαίνει την λάμψη του ήλιου.
Μακριά η πορεία του ανθρώπου, δύσκολη η διαδρομή που απαιτεί ευσέβεια, διάκριση, σύνεση, στρατηγική, όλη δηλ. την ψυχική πανοπλία της θεάς Αθηνάς, για την ανέλιξή του, προς την «εντελέχειά» του.
Άμυνα η Ασπίδα , επίθεση το δόρυ της και έπαθλο της ορθής κατανόησης η περικεφαλαία της που προστατεύει το Νου, το στρατηγικό κέντρο των συλλογισμών από κάθε ξένη επιβουλή.
Οι Έλληνες μέσα από μία μακρόχρονη περιπλάνηση σε αφιλόξενα μέρη σε ερημικά νησιά, αντιμετωπίζοντας φοβερά και εχθρικά τέρατα, κολυμπώντας σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, ήρθε ο καιρός να επανακτήσουν τη μνήμη τους, νέα και απαστράπτουσα, ένη και νέα. Να ξαναβρούν τις χαμένες έννοιες, αρετές και αλήθειες της μυθιστορίας τους, με προεξάρχουσα τη Δικαιοσύνη και να οργανώσουν, να καθιερώσουν μία μεγαλειώδη πομπή για τη θεά τους, την Αθηνά-Σοφία που είναι το επιστέγασμα των ιδιοτήτων-τέκνων του Διός, επιστρέφοντας νικητές σε μία φωτεινή πατρίδα, βαδίζοντας τον δρόμο που οδηγεί προς τον ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, το λαμπρότερο μνημείο όλων των εποχών στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.
Μαίρη Κυδωνιάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου