Πρώτα-πρώτα τι είναι μία Εποχή: Παρατηρήθηκε ήδη από τον Ίππαρχο ότι ο άξονας περιστροφής της Γης δεν ήταν σταθερός, αλλά μεταβάλλεται κυκλικά, όπως μεταβάλλεται ο άξονας περιστροφής μιας σβούρας, ενός παιδικού παιχνιδιού που στριφογυρίζει στο έδαφος. Οι επιστήμονες ονόμασαν αυτό το φαινόμενο μετάπτωση του άξονα της Γης, το οποίο έχει περίοδο 25.800 ετών. Έτσι σε 3.000 χρόνια ο άξονας της Γης θα δείχνει στον Κηφέα, από την μικρή Άρκτο που βρισκόμαστε τώρα, σε 12.000 χρόνια ο άξονας θα δείχνει πλησίον του Βέγα της Λύρας κ.ο.κ.
Όσο αλλάζει ο άξονας περιστροφής, αλλάζει και ένα σημαντικό σημείο: Η εαρινή ισημερία, που παραδοσιακά σχετίζεται με την αρχή του έτους, το ξύπνημα της Φύσης μετά το λήθαργο του χειμώνα. Συμβαίνει παράλληλα η μετάπτωση των ισημεριών, δηλαδή το σημείο του ουρανού που φαίνεται να συμβαίνει η εαρινή (αλλά και η φθινοπωρινή ισημερία). Οι πλανήτες, ο ήλιος και η Σελήνη κινούνται σε μία ζώνη του ουρανού, που περιλαμβάνει τα 12 ζώδια, και κινούνται από δεξιά προς τα αριστερά (από Δύση προς Ανατολή) σύμφωνα με τη σειρά των ζωδίων: Κριός, Ταύρος, Δίδυμοι, Καρκίνος κλπ. Η εαρινή ισημερία (ακριβέστερα το σημείο τομής της εκλειπτικής και του ουράνιου ισημερινού της Γης) κινείται ανάποδα: Ταύρος, Κριός, Ιχθύες, Υδροχόος.
Είναι φανερό ότι εφόσον ο κύκλος διαρκεί 25.800 χρόνια και έχουμε (παραδοσιακά) 12 ζώδια, ότι αντιστοιχούν περίπου 2.150 χρόνια σε κάθε ζώδιο. Η κάθε Εποχή παίρνει το όνομα από το ζώδιο που συμβαίνει η εαρινή ισημερία. Έτσι τον καιρό που είχε ακμή η Βαβυλώνα, είχαμε την εποχή του Κριού. Τον καιρό που έζησε ο Χριστός ξεκίνησε η εποχή των Ιχθύων. Κάπου τώρα ξεκινάει η νέα Εποχή, η Εποχή του Υδροχόου.
Αυτή η φαινόμενη μετακίνηση του ουρανού συμβαίνει πολύ αργά, αλλά τροποποιεί τους φαινόμενους αστερισμούς. Για παράδειγμα σε 13.000 χρόνια ο Ωρίωνας (ο κατεξοχήν χειμερινός αστερισμός) θα είναι θερινός. Επίσης σε αυτή την κίνηση οφείλεται η ασυμφωνία των αστρολογικών θέσεων των πλανητών. Αστρολογικά ο Δίας λέγεται ότι βρίσκεται αυτή την εποχή στους Διδύμους, ο Κρόνος στον Σκορπιό κλπ. Στην πραγματικότητα ο Δίας βρίσκεται στον Ταύρο, ο Κρόνος στον Ζυγό κλπ. Έχουμε σφάλμα κατά ένα ζώδιο δηλαδή σε όλους τους πλανήτες, που οφείλεται στο ότι η Αστρολογία σήμερα χρησιμοποιεί ακόμα πίνακες των πλανητών από τους Ελληνιστικούς χρόνους.
Οι σύγχρονοι αστρονόμοι, αστρολόγοι και αναζητητές δεν συμφωνούν στο πότε ακριβώς αρχίζει η εποχή του Υδροχόου. Η αιτία βρίσκεται στο ότι δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς είναι τα όρια μεταξύ των αστερισμών των Ιχθύων και του Υδροχόου, μια και αυτά καθορίστηκαν συμβατικά τη δεκαετία του 30. Επίσης δεν γνωρίζουμε με τι σημάδια θα ξεκινήσει αυτή η εποχή, θα υπάρχει κάποια σύνοδος πλανητών, κάποια έκλειψη, κάποιο ηλιοστάσιο;
Ας δούμε ένα σχετικό θέμα με την εποχή του Υδροχόου, που αναφέρεται ως το ημερολόγιο των Μάγια, το οποίο λέγεται ότι «τελειώνει» στο προσεχές χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 21 Δεκεμβρίου 2012. Για να προσεγγίσουμε αυτό το θέμα θα πρέπει να αναφέρουμε λίγα πράγματα για την Αστρονομία των Μάγια.
Οι Μάγια γνώριζαν την περιοχή του ουρανού όπου κινούνται οι πλανήτες, ο ήλιος και η Σελήνη και την ονόμαζαν και αυτοί ζωδιακό κύκλο! Είχε πιθανόν 12 ζώδια, διαφορετικά με τα σημερινά, με κοινό όμως το χαρακτηριστικό ζώδιο του Σκορπιού. Ήταν γνωστή η περίοδος των 25.800 ετών, με την αξιοσημείωτη διαφορά ότι πίστευαν ότι ο Ήλιος μας ήταν ένα αστέρι των Πλειάδων, το οποίο περιστρεφόταν με κέντρο την Αλκυόνη (το φωτεινότερο αστέρι των Πλειάδων). Έτσι η μετάπτωση του άξονα της Γης δεν πίστευαν ότι οφείλεται σε «κλονισμό», αλλά οφείλεται στο τεράστιο ταξίδι που κάνει το ηλιακό μας σύστημα κάθε 25.800 έτη στο ουράνιο στερέωμα, με αποτέλεσμα να έχουμε κάθε περίπου 2.150 έτη και μία διαφορετική εποχή.
Για αυτούς ο χρόνος δεν ήταν μία γραμμή, αλλά μία έλικα όπου ο χρόνος ταξιδεύει πολύ αργά στους εξωτερικούς κύκλους, αλλά όσο πάμε στους εσωτερικούς κύκλους βαθμιαία κινούμαστε πάρα πολύ γρήγορα σε εξέλιξη. Έτσι εάν χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να πάμε από ένα είδος ζωής σε ένα άλλο στο εξωτερικό μέρος της έλικας, η ίδια εξέλιξη μπορεί να γίνει σε μερικά έτη ή μήνες στο εσωτερικό της έλικας. Υπάρχει ένα σημείο στο οποίο τερματίζεται η έλικα, και προσδιορίζετια χρονικά, συμβατικά θα μπορούσαμε να πούμε στις 21 Δεκεμβρίου του 2012.
Εκεί τελειώνει μία μακραίωνη εξελικτική περίοδος εκατομμυρίων ετών, μία σκοτεινή εποχή δίνει τη θέση της σε μία φωτεινή. Εκεί θεωρείται ότι συμβαίνει το «τέλος του χρόνου». Το τέλος του χρόνου δεν σημαίνει το τέλος του κόσμου με σεισμούς, πλημμύρες, αλλαγή άξονα της Γης και άλλες καταστροφολογίες. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε αλλά αντίθετα, να είμαστε έτοιμοι να βιώσουμε κάτι το εξαιρετικό. Το τέλος του χρόνου σημαίνει το τέλος της πεποίθησης ή αν θέλετε της ψευδαίσθησης του χρόνου. Σημαίνει τη δυνατότητά μας να μπορέσουμε να δραπετεύσουμε επιτέλους από αυτό τον κόσμο που μας εγκλωβίζει σε έναν γραμμικό και μονοσήμαντο χρόνο σε μία κατάσταση όπου δεν υπάρχει χρόνος, άλλά μία άπειρη και ταυτόχρονη δυνατότητα βίωσης διαδρομών ενός ήδη τέλειου όντος, μίας Ψυχής που έχει παράλληλες εκφράσεις σε πολλές διαστάσεις και κόσμους. Η κάθε έκφραση της είναι αυτό που λέμε σώμα.
Αυτή η απελευθέρωση μοιάζει να είναι σαν να πιστεύαμε ότι είμασταν ένα σκουληκάκι της λάσπης, που έσκαβε ένα λαγούμι στη Γη σε μία καθορισμένη μονοσήμαντη κατεύθυνση (χρόνος) και συνειδητοποιήσαμε ότι είμαστε ένας άνθρωπος που μπορεί να κάνει τα πάντα μια και ενσαρκώνει ένα αθάνατο και αιώνιο ον. Το να ξεφύγουμε από το χρόνο σημαίνει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε (και πάντα είμασταν) στην πραγματικότητα μία παντοδύναμη Ψυχή, που επιλέγει να βιώνει σενάρια ύπαρξης καθορίζοντας αυτή τους όρους.
Ένα από τα σενάρια που βίωνε ήταν στον πλανήτη Γη, όπου θα έπρεπε να ζήσει σε έναν φοβερά υλικό κόσμο, έναν πολύ δύσκολο κόσμο, όπου θα έπρεπε να «ξεχάσει» αυτό που πραγματικά ήταν και να ζήσει μυριάδες υπάρξεις μέσα στην πόλωση: Από το φόβο του θύματος στη δύναμη του θύτη, από την υποταγή στην κυριαρχία. Αυτή η περίοδος όμως έχει ένα τέλος, όπου η Ψυχή μπορεί και πάλι να θυμηθεί ποιος είναι και να ξεφύγει από την παγίδα του χρόνου.
Δεν χρειάζεται να καταφύγουμε πια στη βία και στις επαναστάσεις για να «αλλάξουμε τον κόσμο». Ο κόσμος αλλάζει όταν εμείς αλλάζουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε. Η μεγαλύτερη επανάσταση που μπορούμε να κάνουμε (και εντελώς ειρηνική) είναι να ξεφύγουμε από τον χρόνο. Πιστεύαμε ότι χρειαζόμασταν χρόνο για να μεγαλώσουμε, για να ωριμάσουμε, για να καταφέρουμε κάτι.
Μήπως πια δεν χρειαζόμαστε να κοπιάζουμε και να περιμένουμε, αλλά απλά μπορούμε να βιώσουμε και να εισέλθουμε στη Νέα Εποχή με τον προσωπικό μας τρόπο, απλά ξεφεύγοντας από τη συνήθεια του χρόνου και ζώντας μόνο σε ένα πολύ ενδιαφέρων και μαγικό Τώρα, όπου δεν υπάρχει ούτε παρελθόν να μας παρεμποδίζει ούτε πιθανό μέλλον να μας φοβίζει και περιορίζει. Τώρα πια μπορούμε να το κάνουμε.
Αναρτήθηκε από Κοπανάκης Μανώλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου